Pokazałem chłopcom z rozbitych rodzin, jak to jest mieć tatę. Na starość doczekałem się 5 wdzięcznych wnuków
Janek przez całe życie pomagał dzieciom, które los doświadczył zbyt mocno. Przygarnięte chłopaki nazywały go tatą, choć nie łączyły ich więzy krwi. Dla wielu był wzorem, opoką, a nawet bohaterem. Jednak nie zawsze bywało łatwo, a niektórzy z nich sprawili, że Janek wątpił, czy jego poświęcenie ma sens…
Na starość los podziękował mu w niezwykły sposób. W chwili, gdy myślał, że zostanie sam, usłyszał dzwonek do drzwi. To, co zobaczył, wycisnęło mu łzy z oczu. Czy takie chwile warte są poświęcenia? Zobaczcie sami…
Kim był Janek i dlaczego pomagał obcym dzieciom?
Janek miał trudne dzieciństwo. Wychowany w biedzie, bez wsparcia ojca, obiecał sobie, że kiedyś stanie się kimś, kogo sam potrzebował w młodości. Gdy skończył 35 lat, życie rzuciło go w niezwykłe miejsce – ośrodek wychowawczy dla chłopców z rozbitych rodzin. Zamiast zamieszkać w dużym mieście i skupić się na karierze, postanowił zostać tam wychowawcą.
Z czasem chłopcy zaczęli traktować go jak ojca. To do niego biegli po pomoc, kiedy w szkole działo się źle. To z nim świętowali drobne sukcesy, jak zdanie egzaminu czy zdobycie pracy. Ale nie zawsze było różowo.
Najtrudniejszy czas w życiu Janka
Byli też chłopcy, którzy złamali mu serce. Jeden z nich, Michał, w wieku 17 lat uciekł z ośrodka, kradnąc pieniądze Janka. „Nie chcę waszej litości, poradzę sobie sam!” – rzucił na odchodne. Janek spędził długie noce, zastanawiając się, czy zrobił coś nie tak.
Kilka lat później, Michał wrócił. Był odmieniony. Janek ledwo go poznał – dorosły, z ciężarem doświadczeń, ale gotowy prosić o wybaczenie. „Zrozumiałem, co miałeś na myśli, kiedy mówiłeś, że każdy zasługuje na drugą szansę” – powiedział.
Dzieci, które stały się rodziną
Z czasem Janek stworzył coś więcej niż grupę wychowawczą. Stworzył rodzinę. Chłopcy wracali do niego nawet po opuszczeniu ośrodka, przywożąc swoje dzieci i traktując go jak dziadka.
Największe zaskoczenie spotkało go jednak w jego 70. urodziny. Od kilku lat żył samotnie, zmagając się z różnymi dolegliwościami. Pewnego dnia usłyszał dzwonek do drzwi. Na progu stało pięciu chłopców, których wychował – każdy z nich trzymał w rękach prezent, a obok nich biegały dzieci.
„Dziadku, jesteś naszym bohaterem” – powiedział najmłodszy z chłopców, wręczając Janowi album pełen zdjęć.
Jak los się odwdzięcza?
Janek wiedział, że życie nie zawsze jest sprawiedliwe. Ale tego dnia zrozumiał, że jego wybory – choć trudne – miały sens. Chłopcy, których kiedyś nauczył, jak być mężczyznami, teraz sami stali się wzorami dla swoich dzieci.